Dabbe

İlk filmini korku türünde gerçekleştiren Hasan Karacadağ ile ilgili bildiğimiz, her yerde karşımıza çıkan en temel bilgi, kendisinin uzun bir dönem Japonya’da bulunduğu ve orada hem türün çeşitli örneklerinde çalıştığı, hem de kendine ait bazı filmler gerçekleştirdiği.

Ve Hasan karadağdan halka ve garez gibi(japonya deyince) film bekliyordum. Ama beklemediğim türden vasat bir film ile karşımıza çıktı. Bu film için hem iyi hemde kötü yorum yapmak istiyorum.

Sanal Dünyanın kıyamet tellalığını yapmak isteyen Dabbe ve hasan karadağ internetti kıyamet tellalı olarak gördüğü sürece kaynak olarak kullandığı kuranı ters tutarak okuduğunu anlıyorum…

Şimdi, hakkını vermek lazım, Dabbe gerçekten asap bozucu ve ürkütücü anları olan bir film. Zamanla ilgili bazı ilginç numaralar da yapıyor. Ama çoğu korku filminin sırtını yasladığı bir numaraya fazlaca bel bağlıyor: ses efektlerine. Zaman zaman başarılı sayılabilecek dijital görsel efektler ve özellikle üzerine gidilen tedirgin edici durumlar sayesinde pekala belli bir etki yakalanmasına rağmen, aşırı bir şekilde kullanılan ses efektleriyle seyirciyi irkiltme yöntemi her şeyi bozuyor. Korku sineması sadece ses efektleriyle izleyiciyi yerinden sıçratmak ya da kulaklarını tırmalamak değildir.

Bunu anlasaydı.Daha korkutucu bir film yapabilecek kadar etkili olurdu

Yazımın son kısmına bıraktığım diğer mesele ise, daha temel sinemasal gerekliliklere dair. Hasan Karacadağ, diyalogsuz ve efektlere dayalı sahnelerde kısmi bir başarı yakalamış olsa da, işin içine karakterler, diyaloglar ve mizansen girince basbayağı çuvallıyor.

Bunuda düzeltirse daha iyi yerlerde bulunacak kaliteli yapımlara imza atacaktır.Ama semum’da bile ders alamıyor.

Filmi birlikte izlediğim seyirci grubu gibi ben de diyaloglara ve öyküye çoğu yerde gülmekten kendimi alamadım. “388@0” esprisini daha en baştan anlayan seyircinin aptal olduğunun varsayılıp, bunun altı yaşında bir çocuğa anlatır gibi bir mizansenle filmin son yarım saatinde çözülüşüneyse gülsem mi kızsam mı bilemedim.