Dehşet Gezegeni

28 hafta sonra’dan sonra vahşet gösterisine hala iştahınız kalmışsa buyrun Dehşet Gezegeni’ ne. Rodriguez, kimyasal gazdan etkilenmiş ve insan eti arzulayan insanlıktan çıkmış yaratıkları gösterirken 28 Hafta Sonra’da basılan frenlere tam gaz veriyor.

Dökülsün zombi etleri…

Rodriguez’de izleyerek büyüdüğü bir türün üzerinden kendi maharetini sergiliyor. Tarantino ve Rodriguez Grindhouse projesi ile 40 sene öncesinin, kirli ve ucuz sinema salonlarında ard arda gösterilen düşük bütçeli erotik, bol şiddet içeren tiksindirici filmlerini kendi stillerinde yorumladılar.

Kötü mü oldu? Hayır bence gayette iyi bir şov yapmışlar. Aslında bu yazıyı yazmadan önce bir araştıma yaptım. Grındhouse aslında kalçaları birbirine sürerek dans etmek ve iki film birden anlamına geliyormuş.

İster istemez bir karşılaştırmaya açık; ama bence hangisi iyisi hangisi kötüsünden çok, hangisini tercih edersiniz sorusu daha makul olur. Tarantino daha çok o eski filmlerin havasında ama bizim zamanlara ait eli yüzü düzgün bir film yapma derdindeyken, Rodriguez’in işi açıkça bir şova ya da bir performansa dönüştürdüğü görülüyor.Ama Ben oyumu malesef tarantinodan yana kullanacağım. Bu arada filmlerindede oynuyorlar.

Dehşet Gezegeni’nde bozuk ya da yanan film şeritleri, en erotik sahneyi bölüp beliren “kayıp makara” cümlesi ve abartılı oyunculuk ve efektler var.Hele o kayıp makara sözü beni kopardı desem yeridir. Bu yönetmenler işini biliyor…

Rodriguez ilham aldığı düşük bütçeli filmlerin en uçuk yönlerini birebir yerleştirmiş filmine. O zamanki filmlerin bir taklidi gibi Dehşet Gezegeni. Tabi olabildiğince “cool” bir şekilde.Bu da çoğu kişiye eğlencelik zamanlar vaat ediyor.

Kadınlar, aksiyon sahneleri, diyaloglar Rodriguez sayesinde çok daha fiyakalı.

Ölüm Geçirmez’i izlerken her yerden sızan bir yönetmen varlığı ve özellikle Tarantino gibi güçlü bir yönetmenin varlığı filmi daha keyifli kılıyor. Sadece fiyakalanmış taklitle yetinmeyip, hikayesinde ele aldığı insanların dünyasını bize açıyor, onları daha gerçekçi ve daha anlaşılır yapıyor. Tarantino sayesinde düşük bütçeli filmlerin kahramanları, olayları ve karakteristikleri nefes alıyor, boyut kazanıyor. Böylece belki de klişeleşmiş hallerinden uzaklaştırılıyor, canlanıyorlar.

Rodriguez ise klişeden korkmuyor, neyse o der gibi. Daha da abartarak, daha da gözümüzün önüne koyarak, bize bir klişeler performansı sunuyor. Hiç çekinmesi yok. Bu performansı değerlendirdiğimizde ise bence gayet eğlendirici bir deneyim.

Ama bazı sahneler beni bile rahatsız etti.Ve ıyy dedim.

Grindhouse’un keyfine komple bir şekilde varamadık ama Dehşet Gezegeni ile Ölüm Geçirmez’in sinemasal yaklaşımları açısından birbirini tamamlayan filmler oldukları açıkça görülüyor. Oyunun kuralları önceden belirlenmiş bir futbol maçı olarak da görülebilir.